Jaworzno - miasto z historią

źródło własne

 Pochodzenie nazw miejscowych - Dąbrowa Narodowa

Do 1923 r. mówiono i pisano Dąbrowa a dopiero w czasie ustalania nazw miejscowych dodano drugi człon dla odróżnienia.

Wieś znana już w XIV w. jako osada służebna biskupów z Krakowa. W 1287 r. wieś należła do parafii w Brzezińce a potem do parafii w Jaworznie. Jeszcze w 1620 r. należała do Ligęzów, była nawet królewszczyzną przynależną do Sławkowa. Częśc dawnej Dąbrowy zwała się Olejkami, jako że żyli tu olejkowie czyli zielarze-medycy. Zbierali zioła, leczyli wywarami z ziół okolicznych mieszkańców a swoje cenne wonności wywozili nawet na wawelski dwór. Przyjmowała je piękna królowa Sońka, ostatnia żona Władysława Jagiełły i jej synowa królowa Elżbieta.

Od 1790 r. istniało tam kilka kopalni upadowych, które należały do Potockiego. Kopalnie te zostały potem rozbudowane przez Westenholzów, którzy dorobili się dużej fortuny. Wieś na tym również zyskała. Zbudowano kantyny dla górników, powstała szkoła, w której kształcono górników. Nauczycieli opłacała gmina i częściowo kopalnie. W 1836 r. do szkoły uczęszczało ponad 100 dzieci i 30 górników. W 1867 r.

urząd powiatowy w Jaworznie wywłaszczył pola miejscowym gospodarzom i oddał je rodzinie Westenholzom. Kto miał własne konie, mógł dobrze zarobić na przewozie węgla, jednak większość górników żyła nadal w biedzie. Pozwolono im jednak na stawianie domów z drewna i rajmówki.