źródło : sejm.gov.pl
100
lat temu, 15 sierpnia 1920 r., na przedpolach Warszawy trwał
decydujący o losach Polski i Europy bój z sowieckimi najeźdźcami.
Wieczorem tego dnia pierwsi żołnierze zaczęli forsowanie rzeki
Wieprz. Tak zaczęła się ofensywa, której efektem było rozbicie
Frontu Zachodniego dowodzonego przez gen. Michaiła Tuchaczewskiego.
Kontruderzenie znad Wieprza zadało cios Armii Czerwonej związanej
walkami na przedpolach broniącej się Warszawy.
W
połowie sierpnia 1920 r. wojska sowieckie szykowały się do ataku
na stolicę. Od momentu ofensywy na Kijów w kwietniu 1920 r. wojska
polskie były w stałym odwrocie - Armia Czerwona zajmowała kolejne
fragmenty polskiego terytorium.
Bitwa
Warszawska rozpoczęła się 13 sierpnia, kiedy to wojska polskie
zostały wyparte z Radzymina a siły sowieckie znalazły się tuż
pod Warszawą. Polska obrona wycofała się na drugą linię w
rejonie Radzymina i Ossowa. Bitwa pod Ossowem (13 - 14 sierpnia) była
pierwszym starciem Bitwy zakończonym zwycięstwem Polaków. Radzymin
został odbity 15 sierpnia - wydarzenie to było jednym z fundamentów
polskiej wiktorii. Dzień później dowodzona przez Józefa
Piłsudskiego ofensywa znad Wieprza przełamała sowiecką obronę,
docierając na tyły wojsk atakujących Warszawę. Kontratak ten
zmusił Sowietów do wycofania się w konsekwencji aż za Niemen.
Losy wojny się odwróciły. Teraz to polscy żołnierze gonili
bolszewików z powrotem na wschód, odzyskując kolejne zajęte przez
nich tereny.
Olbrzymią
rolę w zwycięstwie odegrała Armia Ochotnicza dowodzona przez gen.
Hallera. O jej utworzeniu zdecydowała 1 lipca 1920 r. Rada Obrony
Państwa - nadzwyczajny organ o charakterze
parlamentarno-rządowo-wojskowym, powołany na mocy ustawy Sejmu
Ustawodawczego.
Na
pamiątkę zwycięskiej bitwy dzień 15 sierpnia ustanowiono świętem
polskiego wojska już trzy lata później. „W dniu tym wojsko i
społeczeństwo czci chwałę oręża polskiego, której uosobieniem
i wyrazem jest żołnierz. W rocznicę wiekopomnego rozgromienia
nawały bolszewickiej pod Warszawą święci się pamięć poległych
w walkach z wiekowym wrogiem o całość i niepodległość Polski”
- głosił rozkaz Ministra Spraw Wojskowych, gen. broni Stanisława
Szeptyckiego z 4 sierpnia 1923 r. Święto Żołnierza obchodzono aż
do 1947 r., kiedy to komunistyczne władze zmieniły jego datę (w
okresie Polski Ludowej świętem Wojska Polskiego był dzień
rocznicy bitwy pod Lenino).
15
sierpnia ponownie stał się Świętem Wojska Polskiego w 1992 r.
Sejm I kadencji uchwalił odpowiednią ustawę 30 lipca 1992 r.
Pierwotna propozycja przewidywała, że polskie siły zbrojne swój
dzień obchodzić będą 3 maja, jednak w toku prac parlamentarnych
zdecydowano, że najwłaściwszą będzie data polskiego zwycięstwa
nad Armią Czerwoną. 15 sierpnia 1992 r. przy Grobie Nieznanego
Żołnierza odbyły się pierwsze centralne obchody. W 2007 r., z
inicjatywy prezydenta Lecha Kaczyńskiego, po raz pierwszy świętu
towarzyszyła wielka defilada na ulicach Warszawy. Stała się ona
ważną częścią sierpniowych obchodów i cieszyła się
niesłabnącym zainteresowaniem Polaków. W 2019 r. defilada szła
ulicami Katowic.
Sejm
„przekonany o szczególnym znaczeniu Bitwy Warszawskiej dla
zachowania niepodległości przez Polskę i zatrzymania bolszewickiej
nawały na Europę Zachodnią”, przyjął 13 czerwca 2019 r.
uchwałę ustanawiającą 2020 Rokiem Bitwy Warszawskiej w jej setną
rocznicę. Podobny dokument uchwalił w październiku 2019 r. Senat.
|
Komentarze
Prześlij komentarz